Mijn bijna 16-jarige puber wil een navelpiercing. Echt heel heel graag. Ik vond vooral dat ze er geen een mocht. Te jong, te suggestief. Te weet ik veel. Mijn hoofd schreeuwde nee en ik knalde mijn antwoord eruit zonder echt naar haar te luisteren. Duidelijk, fel. Ik zei nog net geen punt uit, maar dacht het wel.
Later bedacht ik dat ik eerst had kunnen luisteren. Haar had kunnen vragen waarom ze dat zo graag wilt. Wat ze er mooi aan vindt en wat voor één ze er in gedachten heeft. Of het haar uit maakt hoe jongens er naar kijken en of ze dat überhaupt iets vindt om mee rekening te houden.
Gelukkig krijg je als ouder altijd een herkansing, dus ik ging er nog eens voor zitten. Ik legde haar uit dat ik te fel was in mijn reactie, omdat ik bang was. En deze keer zorgde ik dat ik luisterde. Ze vertelde wat ze wilde. We bekeken samen foto’s en vooral het gat dat voor altijd in je navel blijft zitten vond ze toch best een ding.
Het gesprek eindigde niet met een nee of een ja, maar wel met twee relaxte mensen die in verbinding bleven staan.
De vrijdag dopen we graag om tot Feel Good Friday: de dag voor positieve verhalen over onze pubers. Deel vooral ook jouw positieve verhalen, zodat we elkaar kunnen blijven inspireren.
